Rozdział 12

-Zadzwoniłam do taty. Był szczęśliwy, że podsunęłyśmy mu pomysł. Mówił, że chyba nigdy nie był taki szczęśliwy.
-Dobrze wiedzieć- powiedziałam.
-Prawie bym zapomniała. Mamy tutaj zaczekać na mojego ojca. Pójdziemy razem do klienta taty i opowiemy mu o naszym pomyśle.
-Czyli, że mamy duże szanse na uratowanie stadniny?-zapytała Anka.
-Nie duże, lecz ogromne.
-Więc teraz tylko czekać.

***

 Siedziałyśmy na rogu białego korytarza. Podłoga była okropnie zielona, a pod sufitem świeciła żarówka z I wojny światowej.

-Nie wiem czemu, ale ten korytarz przypomina mi szpitalny- powiedziałam.

-Mnie też-odparła Anka.- Jak taki bogaty mężczyzna może trzymać w lampie żarówki z początków XX wieku?

-Przestańcie narzekać-wtrąciła się Patrycja.-Cieszcie się, że nie widzieliście mojej piwnicy.

-To ty masz piwnicę?!

-Oczywiście.

 Wtedy ojciec Patrycji zaprosił nas serdecznym ruchem ręki do środka...