Rozdział 5

Zdumiałam się pytaniem Patrycji. Najczęściej to jej ojciec wybierał zawodników. I to bardzo dobrych, samych mistrzów. Ale ja? Mam konia dopiero od dwóch dni, sama uczyłam się jeździć konno dopiero trzy lata, a skoków dwa. Posiadam tylko brązową odznakę jeździecką. Mistrzowie mają złote. Nadal nie mogę uwierzyć, że to akurat mnie wybrała Patrycja. Może i skacze na wysokich przeszkodach, ale żeby mnie?

-Nie-powiedziałam zdumiona.-Żartujesz ze mnie?

-Nie, wcale nie- zaczęła tłumaczyć się Pati.-To prawda, proszę. Zrób to dla mnie i dla mojego ojca. Jesteś najlepsza.

Najlepsza, to słowo ukazywało wszystkie moje marzenia. Od zawsze chciałam być mistrzem Polski albo Europy w skokach. Nagle poczułam, że to marzenie jest całkiem blisko. Tak jakby wyciągało do mnie rękę.

Po zerknięciu na Patrycję, która robiła słodkie oczka. Po chwili nie wytrzymałam i powiedziałam:

-No dobra. Wezmę udział w zawodach, ale najpierw muszę zapytać ojca.

-Och, dzięki-powiedziała uszczęśliwiona przyjaciółka i rzuciła mi się na szyję.

* * *

-Nie.

-No ale tato. To dla mnie i Pati jest bardzo ważne.

-Nic z tego. Jeszcze nigdy nie byłaś na zawodach jeździeckich.

-A może to czas bym wreszcie wystartowała-powiedziałam i wyszłam z salonu.

Szłam szybko na balkon. Chciałam jak najszybciej uciec od tych gorzkich słów, które bębniły mi w głowie. Czułam się okropnie. Czemu ojciec nigdy nie chce mnie gdzieś wysłać. Zacisnęłam zęby i wyszłam drugimi drzwiami prowadzącymi do kuchni. Biegłam w stronę pokoju.

* * *

Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać. Świat wokół mnie zaczął wirować. Myśli i słowa waliły moją czaszkę. Z trudem zasnęłam...